Strong Angel Kathleen – Vind je Moed

Hopelijk kan dit als inspiratie dienen voor vele andere vrouwen die ook met deze ziekte werden en worden geconfronteerd. Vorig jaar heb ik in mei deelgenomen aan de Muddy Angel Run in Hofstade en dit als lotgenote.

Mijn verhaal begint in 2015. Ik was op dat ogenblik 34 jaar oud, moeder van 2 jongens en gelukkig getrouwd. Wat een gewoon 3 keer jaarlijks onderzoek moest worden bij de gynaecoloog, ontaarde in een nachtmerrie. Zelf had ik al iets gevoeld in mijn linkerborst maar vermits mijn moeder een tijd ervoor ook iets soortgelijks heeft gehad en het enkel toen ging over kistjes, maakte ik me niet meteen zorgen. Niets was minder waar. Na het consult bij de gynaecoloog ging alles in een stroomversnelling. CT, MRI, mammografie, echografie, punctie, … Verdikt viel eind september 2015 – borstkanker. Het gezwel leek precies op een treintje (een locomotief met 2 wagonnetjes achter). Mijn leven kwam die dag even tot stilstand. Hoe moest ik dit aan iedereen in mijn naaste omgeving uitleggen en hoe gingen die reageren? Hoe moest het verder? Wat ging er allemaal gebeuren? We wisten dat we als gezin voor onze grootste uitdaging ooit stonden maar we gingen ervoor. Mijn focus lag bij de kinderen, zingen, sporten en werken tijdens mijn behandelingen. Vrij snel werd er overgegaan tot het verwijderen (mastectomie) van de hele linkerborst en ontruiming van de okselklieren. Een week later werd de poortkatheter gestoken en een week later mijn eerste chemotherapie. Ik heb alles gekregen. Heel het pakket van behandelingen inclusief hormoontherapie.

Stilte

Toen ik het nieuws van mijn ziekte bekend maakte bij het koor, waar ik elke vrijdag mijn opwachting maak, kreeg ik een groep van 60 koorleden stil. Iets wat onze dirigenten zelfs niet lukt. Al mijn behandelingen verliepen vlot. Nooit echt last gehad van negatieve bijwerkingen, buiten dat mijn haar ineens weg was. Heb maar een maand een pruik moeten dragen en daar kwam de haardos weer.  Gedurende heel mijn behandelingstraject heb ik de moed gevonden en de wil om verder te blijven dansen, fietsen en werken. Op het werk wisten ze van mijn situatie af en hadden hiervoor veel begrip. Wat voor mijn in het begin wat moeilijk verstaanbaar was. Ik was maar pas begin april 2015 bij mijn huidige werkgever begonnen en een half jaar later kregen zij ook te horen dat ik borstkanker had. Steun kreeg ik van alle kanten. Ook heel wat mensen die aan mijn partner vroegen hoe het met hem ging en de kinderen. Dit is iets dat soms wordt vergeten. Niet alleen is het behandelingstraject zwaar, fysisch en psychologisch, voor de patiënt zelf maar vooral ook zijn of haar naaste omgeving.

De Volgende Fase

Mei 2017 waren al mijn behandelingen eindelijk voorbij en enkel nog de hormoontherapie was van toepassing. Tijd dus om stillaan in te plannen waar ik al 2 jaar naar had uitgekeken, een borstreconstructie met eigen weefsel (Diep-Flap). Tussendoor zijn we nog verhuisd. We woonde ervoor in Merksem en wilde na alles wat er gebeurd was, met een schone lei beginnen en zijn dan verhuisd naar Brasschaat. Frisse start, nieuw begin.

Deze borstreconstructie werd ingepland in september vorig jaar. Wat goed verlopen was in de kliniek ging nadien totaal mis thuis. Ik was de dag na mijn ontslag uit het ziekenhuis terug opgenomen wegens afstoting van de nieuwe borst. Deze werd uiteindelijk terug verwijderd. Psychologisch kreeg ik en mijn naasten een enorme klap, weeral. Niet wetende of we deze ooit weer te boven zouden komen maar de focus bleef mijn gezin. Waar je 2 jaar naar hebt uitgekeken, gaat ineens weer helemaal mis. Het mocht precies niet zijn. Enkele weken later ging het nog eens mis. Terug via spoed in het ziekenhuis en dit met bloedklonters in de rechterlong, dit als rechtstreeks gevolg van de Diep-Flap operatie eind september. Weer een jaar moeten wachten om dan te bekijken of we eventueel poging 2 zouden ondernemen. September 2018 werd een 2de poging ondernomen (latissimus dorsi/ rugflap) tot borstreconstructie. Dit keer ging alles vanzelf en het resultaat mag er zijn. Mijn rugspier werd onderhuids naar voor gebracht en momenteel steekt daaronder een expander om de huid te rekken. Volgend jaar in maart gaat deze eruit en komt de definitieve prothese eronder te liggen en iets later volgt dan nog de afwerking (tepel en tepelhof reconstructie).

Vind je Moed

Wat mij vooral door heel mijn behandelingsperiode heeft geholpen en dat ervoor heeft gezorgd dat mijn focus niet lag op mijn ziekte maar ergens anders lag, was het zingen, dansen en het kunnen en vooral mogen blijven werken. Heel mijn behandelingsperiode ben ik elke dag met de fiets van en naar het werk gereden. Deed ik mijn job, ging ik dinsdag en donderdag sporten en vrijdag naar het koor. Muziek en beweging maakte voor mij een groot deel uit van het genezingsproces. Onder de mensen blijven, gewone dagdagelijkse dingen blijven uitoefenen, in de mate van het mogelijke. Gewoon bezig blijven en niet bij de pakken blijven neerzitten.

Daarom vond ik het ook een leuke ervaring, toen ik vorig jaar mij inschreef met de Muddy Zumbies, werd geaccepteerd door die groep. Ik kende hen maar een maand maar was volledig aanvaard zoals ik ben.

Mijn tip: Geniet elke dag van het leven, je omgeving, vrienden en familie. Probeer je af en toe te ontspannen en deel je tijd nuttig in en voor je het weet, is de behandeling over en is alles weer terug zoals het was.

Groetjes,

Kathleen S.