Strong Angel Wilma: Sta er positief in!
Mijn verhaal na de diagnose borstkanker!
Ik zal mij eerst even voorstellen. Ik ben Wilma 43 jaar, 22 jaar getrouwd en moeder van 2 zoons van 20 en 18 en een dochter van 15. Toen ik vorig jaar februari 2017, toen nog 42 jaar, de diagnose borstkanker met uitzaaiing naar de lymfeklier kreeg, stortte mijn hele wereld in, mijn leven werd compleet stilgezet en niet alleen dat van mij maar ook dat van mijn gezin. Op de dag dat wij naar het Antoniusziekenhuis in Sneek reden, had ik mij voorgenomen als de berichten niet goed zouden ik me daar goed op zou voorbereiden, om niet in tranen uit te barsten en dat is mij ook goed gelukt! Ik probeerde mijn aandacht erbij te houden op wat de arts ons allemaal te vertellen had, maar dat natuurlijk lukte dat niet, gelukkig was ik niet alleen. Maar goed daar zit je dan en nu, ja wat nu verder! Gelukkig werden wij heel goed begeleid. En ik moet jullie eerlijk zeggen we hebben ook toen wij in het kamertje van de mamacare zitten grappen als mijn borst eraf moest dan maar voor een grotere cup te gaan, tja een grapje op z’n tijd moet af en toe kunnen dat houd je op de been. Maar goed nog meer onderzoeken volgden en een petsscan volgde om uit te sluiten of er verdere uitzaaiingen waren en gelukkig waren deze uitslagen positief, geen uitzaaiingen, weer een reden voor een feestje met slagroomgebak.
Sta positief in het leven
Tja ik sta nou eenmaal positief in het leven en zo ben ik het karretje van de roller coaster ingestapt in afwachting van wanneer deze weer zou stoppen! Tijd om erover na te denken wat er nou eigenlijk allemaal gebeurt. Periodes van chemo’s braken aan en deze begon ik op dinsdag 14 maart met volle moed, ik zag er niet echt tegen op want mijn missie was beter worden. Ik begon met de eerste 4 a.c kuren in de drie weken, het oranje vloeistof noemden wij keizerbitter, ook hier maakten we grapjes over; mijn man zei dan daar gaat ze weer aan de keizerbitter! Wat ik het moeilijkste vond van deze periode was dat mijn haar ging uitvallen rondt de 17de dag, de dag die aanbrak dat ik de stap moest nemen om de kapper waar ik mijn pruik had uitgezocht te bellen of hij z.s.m. plek had om mijn haar af te scheren, dit wilden ik ook niet zien en heeft hij de spiegel afgedekt, pas s ‘avonds heb ik dat gedaan, ja ik moest wel in de spiegel kijken en ik had er in het begin erg veel moeite mee. Maar toch ook hier hadden we zo onze grapjes over, zoals op sommige plekjes, ja ook daar, word je kaal en hier mocht het van mij wel weg blijven. Tijdens de 12-wekelijkse kuren (taxol) begon er alweer wat donshaartjes te groeien op mijn kale hoofdje. De laatste weken kreeg ik wel steeds meer last van griepverschijnselen en had ik steeds koorts, maar mijn gezin en ook mijn zusje die elke week met mij op en neer reed trokken mij hierdoorheen daar heb ik heel veel steun aan gehad en de moed en kracht om door te gaan en te vechten want ja alleen had ik dit waarschijnlijk niet gekund.
Mijn laatste kuur
29 augustus was mijn laatste kuur en samen met nog een lotgenoot die ook klaar was hebben wij getrakteerd op slagroomgebak en ik moet eerlijk zeggen, dat toen wij naar buiten liepen ik wel even een traantje weg heb moeten pinken en heb ik behalve de gifbakken dit groepje elke week wel gemist, het was altijd een gezellige boel. Maar nu kon ik beginnen aan mijn herstel voor mijn operatie die gepland stond op 29 september met tussendoor nog een longontsteking die ik voor de kiezen kreeg maar gelukkig was ik daar doormiddel van een antibioticakuur zo weer bovenop en kon de operatie gedaan worden, dit ging ook niet zonder slag of stoot maar ik zal jullie de verder details besparen want ieder mens is anders gelukkig, maar de operatie verliep verder goed en het herstel na verloop ook. En ook hier kregen we weer goeie berichten van, alles was weg: WOEHOE!!! Weer koffie met gebak, gelukkig kan ik t hebben ik was 4 a 5 kilo kwijt dus dat moest er weer aan.
30 oktober begon het traject van 21 bestralingen, deze kreeg ik in Zwolle i.p.v. Leeuwarden, daar had ik zelf voor gekozen! Elke dag op en neer voor 5 min. Maar goed alles voor een beter resultaat. Iedere dag reed ik met iemand anders heen dus elke dag een ander gesprek dat is wel fijn! Op maandag reed ik zelf dat ging prima en reed mijn dochter mee, en op vrijdag mijn oudste zoon! 29 november, yes eindelijk klaar met alles, de laatste bestraling, mijn dochter heb ik toen getrakteerd op een Mac Donalds, dat had ik haar beloofd. En datzelfde weekend ben ik met mijn man 2 nachtjes naar een hotel geweest om te vieren dat alles achter de rug was!
Nu kon ik gaan starten met revalideren en hier starten ik mee in maart 12 weken 2 x in de week!
Ik ging hier altijd met plezier naartoe, en als doel kracht en conditie opbouwen en natuurlijk de Muddy Angel Run die ik in september zou doen. Zogezegd zo gedaan, de 12 weken zaten erop en mijn doel was bereikt mijn conditie was flink vooruitgegaan en ik ben de week erna ook meteen weer begonnen met sporten!
De Muddy Angel Run
En zo kwam 18 september in zicht, samen met mijn (schoon)dochter en zusje en mijn zoon als chauffeur reden we richting Zandvoort om deel te nemen aan de Muddy Angel Run en ik als Strong Angel, wat hebben we genoten en gelachen! Ook kwamen wel even de emoties omhoog gewoon om het feit dat al die mensen ook voor jou meelopen, dat deed me goed! Volgend jaar zijn wij er weer bij en misschien ik hoop ik samen met meer Strong Angels. Voor de vrouwen die net de diagnose borstkanker gekregen hebben wil ik meegeven: wees positief en laat je niet kleinmaken door deze ziekte, laat je vechtlust zien en stel doelen voor ogen. En even wat tips tijdens de eerste 4 chemo’s: plan af en toe na elke kuur een dagje uit in of een verwendagje samen met een vriendin, zus of je partner/echtgenoot zo heb je iets om naar uit te kijken en gaan de weken wat sneller. Of verwen/trakteer jezelf gewoon lekker na elke kuur. Ik had elk weekend wel wat op het programma staan, behalve het weekend na mijn kuur dat was het enigste weekend dat ik me rot voelde en plat lag, maar zo ben ik er doorheen gekomen met heel veel steun van mijn gezin en zusje ik wens jullie die net de diagnose gehad hebben of net begonnen zijn met dit traject heel veel sterkte toe jullie kunnen dit! Misschien tot ziens bij de Muddy Angel Run 2019.
Wilma.
